Tarzan en Jane in de jungle & de gestolen backpack

De titel klinkt een beetje als een stripverhaal van Suske en Wiske, maar dit is ongeveer de samenvatting van de afgelopen 2 weken. Voor het gemak zullen we toch maar bij het begin beginnen.

Kuching, wat een rust!! Geen razende scooters, auto's en harde toeters.. We moesten wel weer wennen aan het "normale" oversteken. Dus gewoon wachten tot de weg vrij is ipv meteen te lopen en tussen de scooters door te slalommen.. 
De eerste avond hebben we meteen een boottocht gemaakt tijdens zonsondergang. Super mooi, en een goede kennismaking met Kuching, dat letterlijk kat betekend. En die kom je dan ook overal tegen, zowel in levende lijve als in allerlei standbeelden, heel apart. Alvorens Bako National Park onveilig te maken zijn we eerst nog een dagje in Kuching zelf geweest, lekker relaxed opgestaan, ontbeten, rondgeslenterd door de straatjes en aan de kade van de Sarawak rivier.

Bako National Park is alleen te bereiken per boot, en aangezien het vlak aan de kust ligt is het ook nog afhankelijk van het tij, de boten gaan namelijk alleen maar als het hoog water is. De eerste dag hebben we een flinke trekking door de jungle gedaan. Over boomwortels, door water, tussen enorme bomen door, onder het genot van junglegeluiden en insektenconcerten zijn we een uur of 5 aan het wandelen geweest. De route ging dieper de jungle in en we hebben vooral veel verschillende soorten planten en bomen gezien, inclusief de vleesetende plant die op insekten leeft.. Wat een ervaring om door de "echte" jungle te lopen! Helaas was onze camera er ook van ondersteboven en heeft hij al onze foto's van de Kuching en de eerste jungle dag laten verdwijnen..

We zijn in het park blijven slapen, waardoor we de kans hadden om mee te gaan met de avondwandeling; met een gids in het donker lopen. En die lui zijn goed in het spotten van dieren, dus we hebben een hoop gezien, van mooie jungle vogels, tot giftige kikkers, slangen en zelfs een tarantula!! 
Ook hebben we al kennis gemaakt met de brutale bewoners van Bako. De makaken, apen dus. Paula is al bestolen van haar lekkere broodje en we hoorden dat er bij onze buren was "ingebroken". Apen waren daar via het raam naar binnen geklommen en hadden alles wat ze konden vinden opengemaakt en al het eetbare opgegeten, inclusief pillen en cremes!! Nu weten we zeker dat de daders voorlopig geen kleintjes krijgen, geen hoofdpijn meer hebben en ook verlost zijn van hun cellulitus..

Dag 2 in Bako hebben we wat meer voor een route aan de kust gekozen. Hier waren de neusapen te zien, en het is niet moeilijk te ontdekken waarom die zo heten! Al hebben ze ook een opvallende chillipepper. Bekijk de foto en je weet wat we bedoelen.. haha. Maar we hebben nog meer wildlife gezien. Hoog in de bomen sprongen zilverstaart apen, als je stil was kon je ze door het geluid van de bewegende takken vinden. Tijdens het lopen, midden op de grond zat zelfs een levensgevaarlijke giftige schorpioen! Die hebben we maar even links laten liggen.. eh zitten haha. Uiteindelijk kwamen we uit bij een prachtig verlaten strand waar we heerlijk hebben kunnen zwemmen en relaxen, super mooi allemaal!

Nadat we 's avonds weer met de boot terug zijn gegaan naar Kuching, hebben we de volgende dag onze behaarde vrienden bezocht, de Orang Utangs. Er leven er hier in de buurt ongeveer 25 in het semi-wild. Dit houdt in dat er twee keer per dag extra voedsel wordt neergelegd, omdat er niet genoeg aanwezig is. Hierbij mag je aanwezig zijn en dan hopen dat er ook daadwerkelijk Orang Utangs komen.. We hadden geluk en er kwamen er in totaal 5 op verschillende plekken, waaronder 2 moeders met baby-aapjes, heel cool!
Wel hoorden we dat een maand geleden iemand was aangevallen en dat hij nog steeds in het ziekenhuis ligt.. Niet alleen Rotterdam heeft een Bokito dus. We hebben ze dan ook maar niet ge-aaid haha.

De dag erop besloten we een scooter te huren en richting Santubong te rijden. Dit ligt zo'n 30 km ten noorden van Kuching aan de kust. Ook hier weer schitterende (verlaten) stranden en mooie regenwouden om doorheen te trekken. Uiteindelijk geluncht (met spekkoek..) en gezwommen bij een waterval midden in de jungle, helemaal alleen. Tegen het einde van de middag konden we ook een echte tropische regenbui ervaren, een uur lang stortregen, waardoor we niet verder konden rijden en moesten schuilen in een bushokje. Uiteindelijk toch weer terug gekomen bij het hotel en 's avonds heerlijke Laksa gegeten, een plaatselijk gerecht van noodels, ei, kip, garnalen in een soort pittige soep verwerkt, echt mega lekker!

Het leek ons leuk om per boot via de binnenlanden (Batang Rejang) van Borneo te gaan. De eerste boottocht was van Kuching naar Sibu. Bepakt en bezakt met allerlei dozen, tassen, kisten en zelfs kuikens kwamen we aan. Vanaf Sibu hebben we een hele leuke tour gedaan, die we nooit meer zullen vergeten! We wilden graag een longhouse bezoeken, traditionele manier van wonen hier. Om een voorstelling te maken: een soort horizontaal flatgebouw waarbij een gemeenschap dus gezamelijk onder 1 dak woont. En dan wilden we uiteraard naar de minst toeristische. 

Dus vanuit Sibu hebben we een boot gepakt naar het gehucht Song en vanuit daar zijn we met een longboot 2 uur verder weg over een kleine zijrivier gegaan. De boottocht zelf was al een geweldige ervaring, maar de longhouse heeft helemaal indruk gemaakt. Aangekomen moesten we eerst weer aan de rijstwijn. En het mooiste was dat onze bootman mee dronk en gezellig 3 kwartier bleef zitten terwijl de andere  passagiers nog in de boot zaten te wachten.. Na deze gezellige kennismaking zijn we met de aanwezige kinderen op onze blote voeten door de jungle gelopen naar een zijtak van de rivier met mooi helder water. En je raadt het al, daar gingen we dus samen met de kinderen in.  Dat vonden ze echt geweldig! En wij ook! 

Het leven in de longhouse is nog alsof je 100 jaar terug in de tijd gaat, de vrouwen blijven thuis met de kinderen, de mannen gaan op jacht voor het eten.  Dus 's middags terug bij de longhouse stond ons een nieuwe verrassing te wachten.  De mannen kwamen terug van de jacht en ze hadden een goede dag gehad: een aapje en een beer.. Zielig, maar dit doen ze gelukkig echt alleen om te overleven. De beer werd voor onze ogen helemaal gevild en ontleed. Alles werd gebruikt, tot aan zijn darmen aan toe.. De details zullen we jullie besparen. Maar het beeld was ongelooflijk, voor ons stond een man de beer te villen, met eromheen de honden en kippen die de restjes kregen en op de achtergrond stond een andere man de aap te bbq-en..

Daarna werd al het vlees netjes tussen de gezinnen in de longhouse verdeeld. We zijn daar ook blijven slapen en werden de volgende ochtend, nog voor het licht was, weer met een bootje opgehaald (er is ook geen andere manier om er te komen).

Tot nu toe ging alles vlekkeloos op Borneo. Diezelfde middag stapten we in de bus naar Miri, een rit van 7,5 uur. Onze grote backpacks in de bagageruimte onder de bus. Halverwege, in Bintulu, maakten we een korte stop. We liepen de bus uit en zagen tot onze schrik dat Paula's backpack weg was! Overal gekeken, maar hij was echt weg.

Uiteraard hebben we de politie erbij gehaald. Na vele ondervragingen ter plekke bleek dat tijdens 1 van de korte stops tussen Sibu en Bintulu de chauffeur de bagageruimte had geopend en dat er daar iemand de backpack heeft meegenomen. Alleen wist zowel de chauffeur als een van de getuigen niet meer precies hoe of wat.. Men stopt hier namelijk overal gewoon langs de weg om mensen uit te laten stappen, dus de exacte plek wist men niet meer.. Lekker verhaal dan!

Uiteindelijk 4 uur lang op het politiebureau gezeten om de aangifte te doen. Vanuit daar is Roel zelfs met 3 agenten en de buschauffeur naar een van de laatste stops terug gereden om daar ter plekke navraag te doen bij huizen langs de weg.. Helaas zonder succes. Echt heel klote, maar Paula's backpack gaan we niet meer terug zien waarschijnlijk. Een geluk was wel dat we alle belangrijke en waardevolle spullen niet in de backpack hadden zitten, maar het feit dat alle kleren, schoenen, toiletspullen, ondergoed etcetera weg zijn blijft toch erg vervelend.

Er restte ons niet anders dan een nacht in Bintulu te blijven en de volgende dag alvast een nieuwe backpack en wat nieuwe kleren voor Paula te kopen. Uiteindelijk verder gereist naar Miri, waar we de afgelopen 2 dagen bezig zijn geweest de boel weer op orde te krijgen (lees: heel veel shoppen). Nogmaals, het is niet onoverkomelijk, maar wel zwaar irritant allemaal!

Vanuit hier gaan we morgen of overmorgen door naar het sultanaat Brunei om vanuit daar waarschijnlijk weer terug te keren naar Borneo (Sabah).

Hopelijk is ons volgende verslag weer alleen maar leuk nieuws!