Selamat datang di Indonesia

Na een overstap in Sydney kwamen we de 24e 's avonds aan in Bali. Wat gelijk weer opviel was de Aziatische hectiek en het totale gebrek aan efficiëntie en organisatie, selamat datang di Indonesia (welkom in Indonesië)!

Uiteindelijk zijn we 3 nachten gebleven in Legian in het zuiden van Bali en hebben we vooral gerelaxed en het vervolg van de Indonesië trip voorbereidt. Helaas is dit gedeelte van het eiland alleen maar gericht op toerisme en probeert iedereen geld aan je te verdienen. Hello mister, money, hello massage, en hello look my shop, hadden we dan ook snel gezien. Wel erg leuk was het dagje raften in het noordoosten van Bali. 2,5 uur door een rivier midden door de jungle met af en toe een vrije val van 3 meter, erg gaaf! Onze gids deed voordat we begonnen nog een gebedsritueel en wat offers, dus de tocht is goed gegaan!

Onze initiële planning kon weer vrolijk de prullenbak in en we besloten om rechtstreeks vanaf Denpassar (Bali) naar Manado (Sulawesi) te vliegen. Dus niet eerst naar Java met de boot, zoals we eerst dachten te doen. En tot nu toe hebben we hier absoluut geen spijt van. Op dit moment zijn we aan het wachten op de ferry in Gorgontalo, die ons naar de Togean Islands gaat brengen. Een reis van 15 uur waarna we een week lang zonder telefoon, internet, warm water etcetera zullen vertoeven op een groepje eilanden in de middle of nowhere. Maar eerst nog even een verslag van de afgelopen dagen in Manado, Tomohon, Woloan en Gorgontalo. 

Na aankomst in Manado op Sulawesi bleek het een wereld van verschil te zijn met Bali, gelukkig maar! In 5 dagen slechts 3 andere blanken gezien.. De mensen op straat zijn super aardig en mega nieuwsgierig naar ons. Ze hebben dan ook nauwelijks eerder blanken gezien. Paula spreekt een beetje Indonesisch wat echt hele leuke momenten oplevert met de lokale bevolking. 

Manado zelf is de grote stad van Noord Sulawesi met zo'n 500.000 inwoners. Hier is volop bedrijvigheid en de straten zitten constant verstopt met taxibusjes, scooters, auto's en ongeveer al het andere op wielen. In het verkeer geldt gewoon het recht van de eerste (of de hardste toeter of agressiefste chauffeur of grootste auto), net wat het beste uitkomt haha. En als ze dan ook nog eens ons zien lopen stopt iedereen gewoon ter plekke om even te gluren, heel grappig.

Vlakbij Manado liggen de dorpen Tomohon en Woloan, waar Paula dus 7 jaar geleden 3 maanden stage heeft gelopen in een tehuis voor gehandicapte kinderen, het ziekenhuis en de plaatselijke opleiding voor fysiotherapie. Hier zijn we dan ook 2 dagen naar toe geweest. Een dag met de lokale 'Mikrolet', een soort mini taxi busje en de volgende dag met een gehuurde scooter. Vooral het huren van de scooter was een verhaal apart. Volgens het hotel moesten we gewoon een groepje mensen op straat aanspreken om een scooter te huren/lenen. Wij dus gedaan en iemand wilde wel zijn scooter afstaan voor een x bedrag. Wij akkoord gegaan voor 2 dagen huur en we konden vertrekken. Hij hoefde onze namen niet te weten en we hoefden zelfs niet meteen te betalen als we niet wilden. Alles gaat hier gewoon op goed vertrouwen en dat is toch wel heel erg mooi dat dat nog gewoon kan!

In Woloan spraken we af met Broeder Han. Hij is een Nederlander die zo'n 40 jaar geleden naar Indonesië is vertrokken om missionaris werk te gaan doen. Sinds 1985 is hij actief voor de stichting Yamaru in de omgeving van Manado. Hieronder valt ook het kindertehuis Sayap Kasih waar Paula dus in 2005 haar afstudeerstage met Veronique en Debbie heeft gelopen. Br. Han heeft ons 2 dagen op sleeptouw genomen en alle mooie plekjes in de omgeving laten zien. Uiteraard zijn we ook weer naar Sayap Kasih geweest en hebben we het voormalige logeeradres bezocht in Woloan, wat helemaal verbouwd en onherkenbaar vernieuwd was. Tevens zijn we naar de akfis (academie fysiotherapie), de nieuwe fysiotherapie kliniek in het centrum en nog veel meer oude bekende plekken geweest. Erg leuk was het weer kennis te maken met oude bekenden, waarvan Rolly (toen leraar) nu zelfs directeur is geworden van de Akfis en Filly (toen werkzaam in het ziekenhuis) hier lerares is geworden. 

Toen we de eerste dag zelf aankwamen met de Mikrolet zijn we eerst nog naar de markt in Tomohon geweest. In Nederland verkopen ze op de markt verse kaas, groente en fruit enzovoort, maar dat is op deze markt wel even iets anders.. Op het menu stond vleermuis, lekkere varkenskoppen, overheerlijke gebraden slangen en als klap op de vuurpijl gebakken hond (!). Heel erg apart om te zien allemaal, maar we hebben onze lunch toch maar even een uurtje uitgesteld.

Wat vooral opviel was dat er erg veel veranderd is sinds Paula's laatste vorige bezoek aan de omgeving. 7 jaar geleden waren bijvoorbeeld de straten nog onverhard in Woloan. Ook zijn er vele nieuwe huizen bijgebouwd. Je ziet dus ook hier dat het vrij hard vooruit gaat, al is het nog steeds een aantal werelden van verschil met wat wij in Nederland kennen.

De 2e dag, tevens Paula's verjaardag, dat we de scooter hadden zijn we zelf de binnenlanden ingereden naar het plaatsje Air Madidi, dat bekend staat om haar pre-christelijke graven waarin men vroeger mensen begroef in bovengrondse tombes in een soort foetus houding. Uit hygiënisch oogpunt is dit later verboden, maar de restanten leverden mooie plaatjes op. Wat echter het leukste hiervan was, was de reis met de scooter zelf. Dwars door kleine dorpjes waarbij we zelfs werden uitgenodigd om te komen schuilen voor de regen bij mensen thuis. Iedereen vindt het geweldig om blanken te zien en is wederom super verlegen, maar vooral erg nieuwsgierig. En als Paula dan iets in het Indonesisch weet te zeggen vinden ze het helemaal geweldig, erg leuk dus!
's Avonds zijn we om de verjaardag te vieren (en met sponsering van de schoonfamilie, bedankt!) lekker " luxe" gaan uit eten aan het waterfront in Manado. 

Iedereen ook super bedankt voor alle berichtjes, telefoontjes, mailtjes en andere felicitaties! Erg leuk om hier aan de andere kant van de wereld niet vergeten te worden..

Na 5 dagen Manado en omgeving vertrokken we richting Gorontalo. We hadden afgesproken dat we om 10 uur werden opgehaald door een taxi voor een x bedrag om ons in ongeveer 9 uurtjes naar de plaats van bestemming te brengen. Nadat hij ons had opgehaald vertelde hij doodleuk dat we nog even 3 uur moesten wachten op 2 anderen die mee zouden rijden. Dat wilden we uiteraard niet en vroegen we het geld terug. Nu bleek dat de bijrijder het geld al had meegenomen en er sigaretten van had gekocht en nu spoorloos was verdwenen.. Of we het erg vonden om hierop te wachten? Haha ja natuurlijk, zeiden wij.

Toen moest hij dus iets anders gaan regelen en dat ging wel verbazingwekkend snel. Binnen 5 minuten stond er een 2e auto met al 5 anderen erin te waar we mee mee konden rijden. Na flink proppen paste alles erin en konden we gaan. 9 uur lang door jungle, bergen, kleine dorpjes en langs de kust. Werkelijk schitterend en de tijd vloog voorbij. Zaterdagavond 10 uur kwamen we aan in Gorontalo en we wilden graag de volgende dag met de ferry naar de Togean Islands. Nu bleek dat deze echter alleen maar zaterdag en dinsdag gaat om 8 uur gaat.. Weer lekker gepland van ons haha.

Maar goed, de 2 dagen in Gorontalo zijn ons bijzonder goed bevallen achteraf. Samen met Andy, een medewerker van ons hotelletje en een vriend van hem zijn we de eerste dag naar een soort strandje geweest 20km verderop. Middenin een piepklein dorpje stopten we en liepen we samen met 5 dorpskinderen een half uurtje verder naar de zee. De kids vonden het geweldig om samen met 2 buleh (Indonesich voor buitenlander) te gaan zwemmen. Toen we weer terugkwamen in het dorpje voor de terugweg was het verhaal dat wij er waren blijkbaar al de rondte gegaan. Iedereen stond ons op te wachten of kwam eraan gerend, allemaal lachen en zwaaien. Het voelde net alsof we op prinsjesdag in de gouden koets rondreden!

De 2e dag besloten we om met de tuk-tuk (scooter met een bakje ervoor waar we met ons 2en in konden zitten) riching Lombongo te gaan waar we een tocht van ongeveer 2 uur hebben gelopen richting naar een 30 meter hoge waterval middenin de jungle. En hier zijn die 'paden' toch wat minder duidelijk dan in Nieuw-Zeeland bijvoorbeeld. In totaal wel 10 keer de rivier moeten doorsteken (dus geen brug of iets dergelijks), een aantal keren was de route versperd door bomen en moesten we echt door de struiken zelf om weer verder te komen. De route was spekglad door de vele regen en af en toe langs behoorlijk steile stukken. Ook regende het onophoudelijk 4 uur lang.. Maar verder was het erg leuk haha. De waterval zelf was echt prachtig zo middenin de jungle en zeker de moeite waard. Terug bij het hotel hadden we dan ook zin in een heerlijk warme douche, maar helaas hebben ze hier alleen koud water, dus ging ook dat feestje niet door.. But we loved it!

Diezelfde avond weer met Andy en 3 vrienden een stadstour door Gorontalo gemaakt. Op deze manier zie je toch andere delen van de stad waar je normaal niet snel komt en kom je nog meer met de lokale mensen in contact. Het was erg leuk om met deze jongens op te trekken en te horen wat hen hier vooral bezighoudt door de dagen heen. Zij zouden het liefst ook een keer naar Nederland willen komen. Wij dachten misschien voor onze molens, cultuur, steden, boerenkool met worst of de dijken bij Zeeland. Maar nee, dat kenden ze allemaal niet. Ze wilden graag een keer wiet roken en dan meteen weer snel terug haha.

Vanavond vertrekken we dus met de ferry naar de Togean Islands. Dit is een groepje eilanden met alleen maar goudgele stranden, helderblauw water, jungle en zelfs een vulkaaneiland ertussen. Hier is totaal geen telefoonbereik, internet etcetera, dus zijn we echt afgesloten van de buitenwereld. Hier willen we een aantal dagen blijven en zullen we met de boot via Ampana weer het vaste land van Sulawesi bereiken voor de laatste 1,5 week Indonesië.

Liefs vanuit het geweldige Sulawesi!